Dank u!

Vanochtend heb ik al schrijvende doorgebracht, dat doe ik, schrijven. Dat is hetzelfde als lezen maar dan op een blanco vel. De letters verschijnen pas bij het lezen.
Schrijven is de slechtste professie die ik mijzelf heb kunnen wensen. Er is geen knoop mee te verdienen, de kritieken die je wenst moet je zelf verzinnen of worden simpelweg niet uitgesproken, bovendien ram je op zo’n dag als de ‘schrijversdag’ steeds weer op de backspace knop omdat de gedachten in je hoofd sneller waren dan de mogelijkheid je toetsenbord te bepotelen.

Dan is er de twijfel, elke dag, elke zin en bij elk woord. Het is hemeltergend. Maar echt!
Van frustratie zou je op willen staan, iets geheel anders doen. De boodschappen. Je naam intoetsen op google. Een sigaret roken. Toch maar de uitgestelde douche nemen. De afwas doen. Even naar buiten gaan. Op internet naar stiekeme foto’s van blote borsten zoeken. De afleiding ligt in de frustratie.

Gelukkig weet ik er redelijk mee om te gaan, die frustratie. In de zeldzame momenten dat ik afdwaal –door twijfel en frustratie- lees ik dingen op het internet. Er staat best veel op internet, zo ook vond ik mijn eigen naam terug op een aantal sites. Dat was een treffen van heb ik me jou daar. Zo kwam ik mijn naam enkele maanden geleden tegen in de linklijst op de site van Saïd Vanenburg. Bas Geeraets: prijzenswaardig producent van prachtige proza. Ik kon mijn enthousiasme op dat moment nauwelijks de baas. De dank is daarvoor is op dat moment ook acuut uitgesproken.

Vandaag zat ik ook even in een twijfelfase. Kon ik het nog wel opbrengen om verder te gaan met het verhaal wat ik schrijf, moest ik niet in een hoge boom klimmen om de pagina’s daar neer te hangen voor de vogelnestjes komende lente? Was het niet slimmer om alle geschreven documenten in een map op de computer te vergaren met een simpele drukbeweging (CTRL+A) en ze allemaal weg te mieteren (Shift+del)? Was het niet wijzer om mijn “professie” hobby te noemen en naar het uitzendbureau te gaan voor een betaalde baan?
De vragen staken mij als hete poken die op mijn billen het woord LOSER hadden willen brandmerken. Ik besloot (even) te struinen door fictieve digitale bossen. Er moest een plek zijn waar ik me even kon terug trekken een oase van rust.

Vandaag kwam ik op de site van Het Blogbal waar zij melding maken van mijn blog, deze die u nu leest, wederom maakte ik een jofel sprongetje en kon een kleine glimlach niet onderdrukken. Klaarblijkelijk zijn er mensen die zwijgzaam opmerken. Joepie. Echt waar!

Mijn werk op deze laptop blijft nog even op zijn plek, sterker, deze laptop zal aangevuld worden met de woorden die ik vandaag schreef, en die van deze tekst.

Dank ben ik vandaag verschuldigd aan de volgende sites:


voor dat steuntje in mijn rug.