Ik zal nooit opgroeien –zo staart hij naar zijn evenbeeld, op het ronde glad van een aan de muur bevestigde glasplaat. Beide handen leunen op het marmer van de wasbak. Hij voelt de druk op zijn schouderkom, hoe de botten het gewicht zo gunstig als mogelijk proberen te verdelen. Kort laat hij zijn hoofd hangen om vervolgens mistroostig naar zichzelf te kijken. Een gezicht afspeuren naar hoop, maar verdrinken in de droefheid van de waterige ogen, ogen die zijn ziel andermaal roeren. Tranen zwellen op, maar hij weet ze met geleende kracht terug te duwen. Een overstroming blijft uit. Bij het hervatten hoort zijn stem –ik ben een man –hardop.
–Een man!
De toiletruimte toont sporen van tijd, excessief gebruik en het gebrek aan precisie als er drank in het spel is. De voegen van de tegels zijn rouwranden onder de nagels van de automonteur. Vuil en stof klitten als ongewassen dreadlocks rond de rand van de wc-pot en waaieren uit over de grond. Het glazuur van de tegels is uitgesleten, voeten schuurden hen, braaksel beet de bescherming weg. Achter de pot ligt het vocht van talloze mannen in te drogen. Een stuk wc-papier dronk er gulzig van en ligt als een echte dronkenlap, verzadigd op de vloer.
Met zijn voorhoofd leunt hij wat onvast tegen de spiegel. Verdriet en bezopen tranen vechten nog om voorrang maar delven het onderspit tegen zijn plotse woede. Woede die kwam als een ongenode gast op een feestje, de bril onder zeek, schreeuwde tegen de toiletspiegel en zich vergewiste van een voorraad drank in de koelkast.
-wat doe ik hier?
Dat hij eigenlijk thuis had moeten blijven, was natuurlijk waar. Zijn onrust had hij moeten verbloemen, net zo lang tot het ongedurige weg was. Negeren was de beste remedie. Edoch, dat glas wijn dat hem had moeten bijstaan, bleek olie op het vuur. Het onvermogen om stil te blijven zitten, een jager in rust te blijven, werd bevestigd toen hij zijn vrouw een zoen op haar voorhoofd had gegeven en had beloofd het niet te laat te maken.
Bij de deur had hij echter nog even getwijfeld. Eventjes, maar hij had de klink al in zijn hand.
Bekenden waren er niet echt bij binnenkomst. Wel de gebruikelijke mensen die hij knikjes gaf of angstvallig probeerde te vermijden. Meer dan een handjevol zullen het er niet geweest zijn. De klok gaf aan dat het nog vroeg was. Ongeduld liet zich kennelijk ook niet beteugelen.
Aan de toog bestelde hij twee bier, een ritueel dat hij in het leven had geroepen tijdens drukke avonden. Nooit lange wachttijden, altijd wat te drinken. Van lieverlee was het zijn handelsmerk geworden, twee biertjes te bestellen. Sinds je in de kroeg niet meer mocht roken, bleek het ook nog eens praktisch, voor de vingers en wat je met die dingen moest doen.
Hij klokte het eerste biertje weg alsof het een glas melk was dat op moest omdat hij anders ergens te laat zou zijn. Een witte snor werd achtergelaten.
Toen hij tijdens zijn tweede glas de kroeg andermaal rondkeek, zag hij dat in ieder geval Dikke Theo binnen was gekomen.
Dikke Theo was vermaak, de man ademde plezier. Een ras-entertainer zonder dat hij er eigenlijk iets voor hoefde te doen. Gewoon zitten en praten, meer deed hij niet en dat deed hij elke avond opnieuw. Na een beetje rondgelopen te hebben, nam hij met een rood aangelopen hoofd plaats op een kruk, draaide zich naar de aanwezigen en begon willekeurig vragen te stellen aan hen. Bij elk antwoord dat hij kreeg, ging hij los. Bulderend van het lachen vaak. Gewillige slachtoffers lagen aan zijn voeten en spuwden tijdens het spontane lachen vaak hun drank uit de neuzen. Het is echt zo.
Dat zou je toch niet willen missen?
Of Elisa, de wonderschone Elisa, wier lippen betoverden. Elisa die ogen droeg als toermalijn. Paarlemoeren nagels droeg. Elisa die opgetrokken was uit het fijnste fluweel, billen had als perfecte bolletjes vanille-ijs. Zij was er vanavond niet, wat een aderlating was.
Bij het bestellen viel hem op dat het niet druk was. Zijn klok liet hem niet in de steek en gaf aan dat het elf uur was geweest. Normaliter zaten hier toch altijd een man of dertig tot veertig binnen. Ayden was er niet, Tim ook niet, ook was het meisje waarvan hij de naam niet wist er ook niet. Dikke Theo was zelfs al weer weggegaan.
Ach, twee bier en het zal wel drukker worden. Hij bestelde er nog twee, nog twee en nog twee. Al wat hij dronk er kwamen geen bekenden binnen. Het bier zonk naar zijn benen.
Het bier steeg naar zijn hoofd. De avond liep de honderd meter horden in recordtijd. Van vreugde naar pirouette.
De man stapt van zijn kruk, een vaste plek naast het spotlicht, in zijn schaduw. Hij valt bijna, maar op heuphoogte weet hij ergens grip te krijgen. Zijn hoofd tolt. Het valt niemand op. Ook de aanwezigen niet. Graag wil hij bij hen horen. Hij moet zo om ze lachen. Elke avond probeert hij het weer. Zijn onrust laat hem niet met rust, ergens moet hij bij horen. De glimlach naar Elisa van drie dagen eerder, die de lach beantwoorden met verlegen neerlaten van ogen om voorts een handje in de lucht te steken, was redding, houvast tijdens dronken verliefdheid.
Maar ze kenden hem niet, wilden hem niet kennen. Hij dronk, zij negeerden. Misschien was het ook gewoon verlegenheid dat hem aan de kant liet staan, als laatste zou hij gekozen worden.
Twee bier dan maar, hij zou ze laten zien dat hij hier thuishoorde.
Twee bier en dan pissen.
