Postelstraat

Het waren de zwijgzame zondagen

ik greep naar de melk en dronk een pak leeg

het was wachten tot zeven uur

hoofden die als klankborden galmden

die ochtend had ik je teruggevonden

je sliep op een toetsenbord en schreef

onbewust aan de geschiedenis

In de kamer was een grote stoel weg

het was een kort mysterie

want langzaam werden de gaten gevuld

we bestelden eten en vloekten dat het lang-

zo lang kon duren -soms trok ik er alsnog

op uit.

Ook op zaterdag was het wachten

rond vier uur werd de mierenhoop

krioelend op de laagste verdieping

van de stad steeds kleiner

tot de weg begaanbaar was –

we kochten eten en ik melk

en ik stond versteld hoeveel ingrediënten

jouw salade kende

Eenmaal terug dronken we bier

en was de zaterdag een zaterdag

we wisselden woorden en onder ons

raam zagen we de anderen zwaaien

we dronken meer bier en later in de nacht

schreef je geschiedenis door te slapen

op je toetsenbord ergens in de Postelstraat

Ja, je zou een mensenleven leven kunnen abstraheren tot een rechte lijn

Een speelgoedautootje gevonden lang nadat de jongen

zijn weg had vervolgd. Roestige wielen en overal zand

Het zou in mijn geval een bundel zijn

met zoveel vertakkingen dat er geen stronk meer

aan te denken is. Vaak bedenk ik me dat er een afwijzing volgt

Dat het fabriceren van mooie zinnen geen doel dient

lukraak plukken -langs de wegen vanuit de bossages

zoals wandelen een transparant labyrint tekenen is

Ja, je zou mijn werk

kunnen abstraheren tot complete hectiek.

STELLA ARTOIS E.A.

De omwentelende zee
Was jij dat niet?
Toen mijn blik die van jou ving
Ik was veertien

De zwarte rand onder
bij je ooglid
was de aanzet
Zeeblauw was ik

Ik voel de uitlopers
nog
Zie ze biggelen
De rouwranden

Het gras viel droog
De bomen vertakten zich nauwelijks
Ze braken af.
Bij elke storm

waande ik mij het oog
van de orkaan
En
sprong in de golven

dertien levens

Hij zal muziek componeren wanneer zijn vingers neerdalen op de vleugel in de gang
kunstenaar zou hij worden, zijn loods met immense doeken, ideeën -
druppels regen blijven spoelen tijdens de moesson van een levensduur
de dichter zal dichten
de schrijver heeft zijn magnus opus af
de vader neemt de complimenten over zijn kroost in ontvangst
knikt bescheiden met zijn gulle lach
aimabel is de heer die zijn leven overziet
wensen die niet wankel waren

Ik heb ze talloze malen ingekleurd
de plaatjes. Buiten de kaders
liep ik met penselen en bladmuziek
het ezelspad naast de ingesleten paden
pionierden wij als volleerde romanciers
wat was ik in mijn leven meerdere
personen in elk nieuw boek dat ik beklad
zijn de wensen niet meer wankel

x Bas

Opa ik vond al je gedichten

hoe je nimmer oma bezong

of haar ogen beschreef

je hield van de wegen

die hun eigen weg zouden leiden

Ze zouden zich vertakken

zoals Kundera beschreef-

vanuit de baarmoeder

Ik heb jouw weg bewandeld

en heb het meeste recht

om een naam te verpotten

als het op identiteit aankomt

Mijn knoppen verschillen

wellicht, zo beschrijf ik

haar ogen en prijs de dagen

dat de geplaveide wegen

zouden leiden naar

een liefde die zich niet

vangen laat in woorden